Acceptatie was voor mij jarenlang een vaag begrip. Iets waarvan ik dacht: als ik gewoon zeg ‘Ik heb het geaccepteerd’ dan is het ook zo. Ik heb in de afgelopen jaren flink wat modellen over acceptatie voorbij zien komen in cursussen en trainingen. Het acceptatieproces wordt vaak gezien als een soort rouwproces. Het kan bestaan uit stappenplannen, fasen, cirkels — allemaal bedoeld om houvast te geven.
Maar wanneer ik mijn eigen proces probeer te vangen in zo’n model, dan klopt het niet. Ben ik nou een uitzondering? Of werkt het voor meer mensen zo? Voor mij voelde het in elk geval als één grote chaos. Geen logische opbouw, geen duidelijk begin of eindpunt. Meer een wirwar van emoties, vermijdgedrag, hoop, wanhoop, rouw, schaamte — en dan weer door. En dat alles in willekeurige volgorde.