Mijn leven met chronische pijn – zwangerschap

Mijn vorige blog artikel eindigde met een positieve zwangerschapstest. Yes! Ik was weer zwanger. Zou het deze keer wel goed gaan? En of het goed is gegaan! Want we hebben een fantastische zoon gekregen. Maar ging deze zwangerschap dan soepel? Uhmmm. Niet echt. Laten we bij het begin beginnen.

zwanger!

Het was dinsdag 27 januari. Ik dacht dat mijn menstruatie begonnen was, maar die zette toch niet door. Toch maar even een testje doen want we gingen bijna op vakantie. Ik kon niet wachten tot Martijn thuis kwam, dus heb ik de test meteen na mijn werk gedaan. Al heel snel werd het minnetje een plusje. ‘Waaahaaa, ik ben zwanger!’

Snel de telefoon zoeken om Martijn te bellen. We konden het allebei niet geloven. Dus de volgende dag nog een test gedaan, zo’n digitale. En ja hoor! Ik was zwanger. Deze keer wilden we het eerst nog even voor ons houden, want je weet maar nooit. 

wintersport

Drie dagen erna gingen we op wintersport. Mijn eerste keer. Ik ging mee voor de gezelligheid want ik zag toen al wel in dat wintersporten in welke vorm dan ook niet echt geschikt was voor mijn lijf. En we waren met een grote groep vrienden in een huis, er waren kids mee, dus er was een hoop gezelligheid.

We zouden niets zeggen over onze zwangerschap. Maar ja, beetje bij beetje werd ik steeds misselijker en kon ik mijn eten niet meer binnen houden. Aangezien we met z’n allen in één appartement vertoefde konden we het niet echt meer verbloemen. Toen ik op een ochtend zwetend en wit aan de ontbijttafel zat hebben we het verteld.

We kregen lieve reacties en aan het begin van de vakantie vertelde een vriendin ook al dat ze zwanger was. Martijn dacht grappig te zijn en zei tegen de vriendin van mijn broer ‘Nou vertel jij ook maar dat je zwanger bent’. En wat bleek, ook zij was zwanger. Drie zwangeren dus op één wintersport vakantie.

schrikmomentje

Mijn wintersportvakantie ging gepaard met een hoop misselijkheid  en toenemende spuugacties. Ik herinner nog de geur van die zwetende mensen in de bus naar de lift. Man, ik kan er nog steeds misselijk van worden. En die misselijkheid werd steeds erger. De terugweg was een helse tocht, met veel spuugpartijen langs de weg.

Eenmaal thuis bleef ik ziek. Ik hield niks binnen. We hadden inmiddels onze familie ook op de hoogte gebracht van onze zwangerschap. En ik mijn werkgever ook. Ik was hondsberoerd, maar o zo blij dat ik zwanger was. Maar toen was er nog even een schrikmomentje. 

Ik bloedde. Gelukkig kon ik snel terecht bij de Gynaecoloog voor een echo. En die was dus het tegenovergestelde van de allereerste echo in oktober 2008. ‘Ja hoor, we zien een hartje, het ziet er allemaal goed uit’, zei de Gynaecologe. Man, man, wat een opluchting. Dan maar de hele dag misselijk & spugen, als het maar goed gaat met de baby en hij of zij maar lekker blijft zitten. En daarbij misselijkheid duurde toch alleen maar de eerste weken?

eerste ziekenhuisopname

Maar ik bleef maar spugen. Ik verzwakte enorm. Dus werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Ik kreeg vocht en extra vitamines via het infuus. Na een paar dagen knapte ik daar wel van op. Ik had al die tijd niet gewerkt, omdat ik te ziek was.

Na de ziekenhuisopname begon ik weer mijn werkzaamheden op te pakken. Dat voelde wel lekker. Ik had heel even een momentje dat het wat beter ging. Nog steeds misselijk en spugen. Maar ik was aangesterkt, dus ik ging weer door. En spugen kon ook op mijn werk, toch?!

dag financiële zekerheid

Martijn was in oktober van 2008 gewisseld van baan. Hij ging werken als accountmanager van een detacheringsbureau. Eem mooie stap in zijn carrière, dachten wij. Niet echt, bleek. In oktober 2008 vielen er een aantal banken. Het begin van een lange economische crisis. Eentje die veel effect had op de markt van de detachering.

Dus je raad het misschien al, Martijn raakte zijn baan kwijt. Eindelijk zwanger en dag financiële zekerheid. Dat was wel even een klap. Gelukkig denken wij beiden in mogelijkheden en Martijn begon een eigen bedrijf in computer reparaties. Daar is hij erg goed in. En al snel vond hij daarnaast nog een andere baan. Hij heeft maar een paar maandjes thuis gezeten.

fijn dat Martijn thuis was

En eerlijk, het was ook even fijn dat Martijn thuis was. Ik kon me focussen op spugen en werken. En Martijn hield thuis alles bij, oké op zijn manier. Ik moest mijn manier even los laten. En dat was oké. Hij was lief en deed zijn best. Ik kreeg gewoon iedere ochtend een beschuitje van hem, terwijl ik nog in bed lag. Allemaal om de misselijkheid te verminderen.

Het was ook fijn dat hij thuis was om dat ons nog meer ellende stond te wachten. Mijn moeder werd namelijk ernstig ziek. Op een woensdag in april ging ze met de ambulance naar het ziekenhuis. De dag erna werd ze ‘s nachts met spoed geopereerd aan, wat later bleek, een darmperforatie. Ze belandde op de IC. Waar ze maar liefst zes weken zou verblijven. 

Na de operatie werd ze alsmaar zieker en binnen een week volgende er nog een operatie. Er zat een abces. Daarna is ze een aantal weken slapende gehouden. Er kwamen complicaties bij. Een klaplong, longontsteking, nog meer abcessen. Je begrijpt dat ik veel naar het ziekenhuis was en het was heel fijn dat Martijn thuis de boel opving.

erop of eronder

Maar ondertussen begon ik weer steeds meer aan mijn reserves te knagen. Ik was bijna op de helft van mijn zwangerschap. Dolgelukkig dat ik eindelijk zwanger was en mijn moeder kon op elk moment dood gaan. Iedere dag zat ik naast haar bed en liet ik haar het hartje van onze baby horen. Dat had ik opgenomen op mijn telefoon. Ik zei dat ze daar voor moest vechten. 

Het kon toch niet zo zijn dat mijn lieve moeder het niet mee ging maken dat ik zelf eindelijk moeder zou worden. Op een gegeven moment hadden we weer een gesprek in de familiekamer op de IC, met de Intensivist en de chirurg. Ze konden niets meer voor haar doen. Het was erop of eronder.

wonder boven wonder

Ze zou het dus gewoon niet kunnen redden. Mijn moeder. Dat kon toch niet… Dat mocht niet. Wonder boven wonder gebeurde dat niet. Ze herstelde. Haar lijf herstelde zichzelf. Dat broze lijf, zwaar aangetast door de Reuma. De artsen waren zeer verbaasd.

En wij waren dolblij! Ze kwam weer bij en we konden met haar communiceren. Voor mijn moeder was dit anders. Zij wist niets van wat er allemaal was gebeurd en daarbij kon ze helemaal niet meer bewegen. Zij had nog een lange weg te gaan. 

Het was echt een wonder! Hoe kon dit? Later vertelde ze me dat ze het hartje van de baby had gehoord. Ze zweefden in een zwarte ruimte. Ze kon kiezen tussen rode roosjes, dat voelde heel vredig en aan de andere kant hoorde ze het hartje en mijn stem.

Ze koos voor het hartje🖤

20 weken echo

Toen kwam de 20 weken echo. Spannend. Want wat heeft al deze stress met onze baby gedaan? Deze stress was niet echt te vermijden. Gelukkig hoefde ik niet alle ballen zelf hoog te houden en was Martijn er iedere dag voor mij. Ook had ik veel aan mijn familie. We deden het echt met z’n allen. Ze lette goed op hun jongste zwangere zusje en stuurde me zo nu en dan gewoon naar huis.

Tijdens de 20 weken echo lag mijn moeder nog steeds op de IC. De dag ervoor hadden mijn broer en zijn vriendin de echo. En dat werd weer een jongen. Wij wilden aanvankelijk niet weten of het een jongen of meisje werd. Maar de situatie was nu anders want we wilden het graag met mijn moeder delen. De echo was goed! Dat was het belangrijkste.

een jongen of een meisje?

Martijn was er van overtuigd dat het een meisje zou worden. Die kans zat er ook wel in, aangezien we in onze familie alleen maar neefjes hebben. Het zou toch echt Minke worden. Maar het werd een jongen! Ik had al zo’n voorgevoel. Over de naam voor onze zoon waren we ook snel uit. Die hadden al een aantal jaren terug gehoord. De drummer van de band van mijn broer heet Tijl en wij waren direct verliefd op die naam.

Direct na de echo gingen we het aan mijn moeder vertellen en de foto’s van de echo laten zien. Het was zo’n mooi moment om dit met haar te delen. Wetende dat ze nog een lange weg te gaan had, maar dat ze herstellende was. Dat ze haar twee kleinzoons nog zou kennen.

En hoewel we eerst niet wilden weten of het een jongen of een meisje zou worden, vonden we het toch leuk om het nu wel te weten. Het geslacht maakte ons niet uit, maar op een of andere manier word je al een beetje papa en mama op dat moment, wanneer je hoort ‘jullie krijgen een zoon’. Het wordt tastbaarder.

de een eruit en de andere erin

Mijn moeders lijf werd steeds sterker en ging na ruim 6 weken IC naar de afdeling en daarna naar een verzorgingstehuis voor revalidatie. Mijn lijf werd steeds zwakker. Ik bleef maar spugen, hield weer steeds minder binnen. Soms dacht ik, ja ik heb nu iets gevonden wat ik lekker vind èn erin blijft. Zoute haring was zo iets. Voor mijn zwangerschap lustte ik dat echt niet. Dat heb ik in mijn zwangerschap leren eten en lust ik nu nog steeds, zo nu en dan.

Maar op een gegeven moment bleef die haring er ook niet meer meer in. Zelfs van water werd ik misselijk en spuugde ik weer uit. Mijn moeder stond op het punt om naar huis te gaan vanuit het verzorgingstehuis en ik ging het ziekenhuis weer in. Even opladen aan het infuus.

Misselijkheid, ellende en dankbaar

Na het infuus kreeg ik gelukkig weer wat meer kracht en energie. Maar tegelijkertijd kwamen de harde buiken. Werken zat er niet meer in. En dat viel tegen voor iemand die eigenlijk het liefst tot 4 weken voor haar uitgerekende datum door wilde werken. Want ik hield van mijn werk en ik wilde helemaal nog niet ziek thuis zitten. Dat is niet mijn aard. Maar goed, alles voor een gezonde baby. 

Ik viel af en mijn buik werd dikker en dikker. Ondanks alle misselijkheid en ellende genoot ik enorm van het feit dat ik zwanger was. Ik ben zo dankbaar voor het feit dat ik die heb mogen meemaken. Ik genoot enorm van de groei van onze baby in mijn buik. Vooral van alle bewegingen die in in mijn buik voelde. Zo lief❤️

wens wonder werkelijkheid

Twee dagen voor de uitgerekende datum werd ik opgenomen omdat ik wederom helemaal uitgeput was en kwam ook een hele hoge bloeddruk bij. Tja, dan mag je niets meer. Op 29 september werd ik ingeleid. Ik werd ’s morgens om 7.15 uur gewekt door de verpleegkundige. ‘Mevrouw Moerkens, gaat u mee naar de verloskamer?’ Ik ging mijn tanden poetsen, keek in de spiegel en zei tegen mijzelf ‘vandaag word ik moeder’

En zo geschiede, om 13.07 uur werden wij de papa en mama van Tijl Thimon Meester. Het mooiste en liefste kind op de wereld. Op zijn geboorte kaartje staat:
Wens
Wonder
Werkelijkheid
En zo is het precies!

Ik ben negen maanden misselijk geweest en heb bijna dagelijks gespuugd. Door de infusen kreeg ik weer wat kracht. Maar ik was uitgeput na mijn bevalling. Dol gelukkig, maar uitgeput. Niet van mijn chronische aandoeningen dit keer, want wat betreft pijn ging het echt super. Maar 4 maanden later kreeg ik het dubbel en dwars voor mijn kiezen. Daar lees je alles over in mijn volgende blog.