Laura

In mijn vorige blog vertelde ik over het multidisciplinair traject dat ik volgde in het ziekenhuis. Ik zette de eerste stappen naar een andere manier van omgaan met chronische pijn, namelijk met meer balans en het onder ogen zien van de realiteit. Toen ik startte met dit traject had ik echt nul energie. Dus het was tijd voor actie. 

Dat klinkt misschien gek wanneer je geen energie meer hebt. Maar het werd tijd dat ik iets ging doen aan het leven in pieken en dalen. Voor het eerst verlangde ik naar balans en structuur. En dat terwijl ik balans en structuur juist heel saai vond. En stapje voor stapje kwam er meer balans.

Mijn vorige blog over moederschap eindigde ik met hoop. Hoop op misschien toch nog een groter gezin, hoop op een beter lijf, hoop op leukere werkzaamheden, hoop op een succesvol bedrijf naast mijn werk. En tegelijkertijd zocht ik zoveel mogelijk afleiding om maar niet te hoeven voelen, de werkelijkheid maar niet te hoeven zien. Tot het moment dat ik er niet meer onderuit kon en het wel moest zien. Ik werd namelijk volledig ‘afgekeurd’. Een moment van de realiteit onder ogen zien, zou je denken…

Mijn vorige blog artikel eindigde met een positieve zwangerschapstest. Yes! Ik was weer zwanger. Zou het deze keer wel goed gaan? En of het goed is gegaan! Want we hebben een fantastische zoon gekregen. Maar ging deze zwangerschap dan soepel? Uhmmm. Niet echt. Laten we bij het begin beginnen.

Dat ik chronische pijn heb, dat weet je inmiddels wel. Daar deel ik wel vaker over. Ik heb inmiddels mijn weg gevonden naar een gelukkig leven met alle uitdagingen die erbij horen. Daar heb ik zelfs een hele training over gemaakt, zodat ik daar anderen mee kan helpen.

Maar ik krijg vaak de vraag van mijn volgers welke aandoeningen ik allemaal heb. Dus ik vond het wel eens tijd om mijn verhaal te delen. Aangezien ik inmiddels al meer dan 30 jaar chronische pijn heb, doe ik dat in meerdere blogartikelen. Te beginnen bij het begin: een ziek pubermeisje.