Ik ben te dik

Bam, dat is een pittige titel. Maar het is zo, ik ben echt te dik. Te dik in de ogen van menig anderen, te dik volgens de BMI meter (overgewicht), maar bovenal te dik in mijn eigen ogen. Wat mijn gezondheid betreft zijn er ook genoeg redenen om af te vallen: Reuma, hoge bloeddruk, diabetes in de familie, hartinfarct van manlief, verhoogd risico op kanker door Reumamedicatie. Maar vreemd genoeg blijft mijn uiterlijk de belangrijkste motivatie. Bijzonder vind ik dat. Waarom vind ik het zo belangrijk om slanker te zijn? Mijn gezondheid is toch veel belangrijker?

Ik durf niet in bikini

Ik wil slanker zijn omdat ik mij schaam voor mijn lijf. Als ik dit zo opschrijf, denk ik: klinkt heftig, is dat zo? Ja, toch wel. Ik kan namelijk hysterisch worden als manlief een onverwachte foto van mij maakt en hem wil delen. Neeeeee, eerst moet ik die foto keuren, wellicht bijsnijden zodat mijn dikke rug niet helemaal zichtbaar is. Ook heb ik wel eens een feestje afgezegd omdat ik mezelf niet durfde te vertonen. Mensen die ik langere tijd niet had gezien, zouden duidelijk zien dat ik was aangekomen. Maar ook nu, ik durf nu niet in mijn bikini, niet op het strand of in het zwembad. Helemaal niet op het strand hier bij ons aan het IJsselmeer. Miljuschka & Linda showen hun lijf in bikini, met hun curves op insta. En ik vind ze echt prachtig! Waarom vind ik mijzelf dan niet prachtig? Manlief vindt mij wel prachtig. Hij is fan! Hij vond mij slank mooi, maar hij vindt mij nu ook mooi. Dat is liefde❤️ Die liefde zou ik toch ook voor mijzelf moeten hebben?

Nog slank in mijn hoofd

Ik vind mijzelf echt te dik, maar dat zou ik nooit van een ander zeggen. Ik vind mensen die slank zijn niet per definitie mooier dan mensen die voller zijn. Maar hoe komt het dan dat ik mijzelf dan wel mooier vind als ik slank ben? Ik ben langere tijd wel heel slank geweest. Zo zie ik mijzelf nog steeds. In mijn hoofd zie ik er niet uit als iemand die 87 kg weegt. Daarnaast is het beeld wat ik van mijzelf zie in de spiegel en onder de douche voornamelijk van voren. Dan denk ik wel eens, het valt wel mee. Tot ik dan mezelf bekijk van de zijkant… En ook als ik foto’s van mijzelf zie, die ik niet hysterisch heb kunnen keuren van te voren… Aaaaaahhhhh, dan zie ik die rug… OMG (zoals de foto boven deze post). Tegen Tijl (zoonlief) zeg ik grappend ik heb gewoon een dik rompje… Maar dat dikke rompje zit me toch behoorlijk in de weg. Hoe komt dat toch?

Ongewenste opmerkingen

Opmerkingen over je gewichtstoename helpen in ieder geval niet mee in de feestvreugde. Meerdere malen heb ik insinuaties gekregen over een vermeende zwangerschap: “Nou meid, wat leuk, ben je (weer) zwanger?” of “Als de tweede er straks is…”. Pijnlijke momenten, om meerdere redenen. Maar ook opmerkingen van “Jeetje, jij bent ook aangekomen, ik heb 3 kinderen gehad en dat is niet te zien” of “ Nou meid, jij ziet er ook best uit” en daar bedoelen ze hier in West-Friesland niet mee dat je er mooi uit ziet. Dit waren er een paar van de velen. Deze opmerkingen zijn niet echt goed voor je eigenwaarde. Terwijl ik dit schrijf vind ik het opeens minder gek dat ik niet in bikini op het strandje aan het IJsselmeer ga liggen. Nou misschien nog wel liggen, maar dan kan ik niet meer opstaan tot het donker is. Al dat oordelen van mensen, ik heb er moeite mee. Maar zou ik er niet gewoon schijt aan moeten hebben?

Structuur en eten

De ontevredenheid over mijn gewicht speelt al even dus ik heb in de wondere wereld van dieetland al best veel geprobeerd. Ook crashen, maar je raadt het al, dat zit er allemaal weer aan en meer. Hoe het komt dat ik zo zwaar geworden ben? Dol op eten, chaotisch, geen structuur, laat eten, stoornis in maag-darmfunctie na 9 maanden spugen tijdens zwangerschap, Reuma, periodes met weinig beweging en medicatie zoals Prednison. Op sommige dingen, zoals Reuma en Prednison heb ik weinig invloed, andere dingen wel. Zo kon je in mijn vorige blog lezen dat ik bezig ben met meer structuur in mijn leven te krijgen. Dit is niet alleen voor structuur in mijn werk, maar ook voor meer structuur in eten en bewegen. Op het gebied van bewegen lukt het aardig. Ik plan beweegmomenten in mijn planner en houd me er ook aan. Maar eten… Dat is nog een uitdaging. Teveel afleidingen: een super leuk project van Haakvrouw en ik ben bezig met een opleiding voedingsleer en psychologie en voeding. Super leuk en interessant allemaal, maar ik verlies me in de tijd en daarmee is de structuur in eten zoek. Dus nog maar een keer de plantraining er op naslaan en binnenkort weer deelnemen aan de Q&A van structuurjunkie. Ook deze gedragsverandering kost de nodige investering en tijd.

Studie

Al met al ben ik dus bezig met het vinden van mijn eigen weg. Met de studie verdiep ik mij in voeding en wat het doet met je lijf. Ik leer ook meer over welke voedingsstoffen het menselijk lichaam nodig heeft, wat weer handig is voor het ontwikkelen van nieuwe recepten. Die ik ga delen op mijn blog. Daarnaast leer ik steeds meer over wat voeding en gedrag met elkaar te maken hebben. Erg nuttig allemaal en een goede manier om samen met mijn al aanwezige ervaring de juiste weg te vinden naar een gezond gewicht. 

Acceptatie

En deze blogpost is stap 1: Acceptatie. Want als ik een ding geleerd heb van leven met Reuma is dat acceptatie zeer belangrijk is. Jaren heb ik mijn kop in het zand gestoken en gedaan of ik alles aan kon. Tot ik weer voor de zoveelste keer teruggefloten werd door mijn lijf. En zonder eerst te accepteren dat ik niet alles kan wat ik wil had ik nu nog steeds struisvogelpolitiek bedreven. Het is dus belangrijk om de situatie te accepteren zoals hij nu is, zonder te oordelen. Dat laatste is natuurlijk de crux. Want in de afgelopen alinea’s heb ik niet anders gedaan dan oordelen over mijzelf. Dan kom je bij de vraag: Ben ik dan alleen goed als ik 62 kg (mijn streefgewicht) weeg? Dat zou toch zonde zijn. Ik leef nu, vandaag op dit moment en ben ik het dan nu niet waard? Natuurlijk ben ik het waard! Ik ben niet gelukkig met mijn lijf, maar ik vind niet alles lelijk aan mijzelf, alleen mijn ‘dikke rompje’. Ik ben tevreden over mijn benen, mijn ogen, mijn haar. En verder ben ik gelukkig in mijn leven. Natuurlijk is het niet altijd hosanna, zijn er frustraties. Maar ik heb ondertussen wel geleerd te genieten: van zoonlief (Tijl), van manlief, van hondenvriend Janssen, van mijn familie, vrienden, omgeving en ja, ook van eten. Gelukkig kan ik evengoed nog steeds echt genieten van eten. En dat wil ik graag zo houden! 

Mijn avontuur

Stap 1 is dus gezet! Met deze onthullende post. Ik vind het super spannend om hem te posten, bang voor de mogelijke oordelen. Misschien leest niemand hem, dat kan ook nog. Maar stiekem hoop ik van wel. Ik ben vast niet de enige met schaamte voor haar lijf. En misschien kan deze blogpost anderen inspireren tot acceptatie. Dat zou toch geweldig zijn! Ik ga verder met mijn zoektocht naar een manier van leven waarbij ik ga afvallen, blijf genieten van eten en daarna ook op gewicht blijf. Dat is ook niet onbelangrijk. Afvallen kan ik. Been there done that. Maar dan nu op een een blijvende manier. Mijn avontuur is nu begonnen. En als ik de juiste methode gevonden heb, dan lijkt het mij ontzettend leuk om die met jullie te delen in een online training. Het lijkt mij ontzettend fijn om anderen te helpen met de frustraties die ik nu zelf meemaak. Gaan jullie met mij mee op avontuur?

Foto: Yvette Moeskops fotografie🙏🏻