mijn leven met chronische pijn – zwangerschapswens

Dit is alweer het derde blog artikel in mijn serie blogs over mijn leven met chronische pijn. In mijn vorige blog vertelde ik al dat ik pijnstillers gebruikte om de pijn te kunnen negeren. Er waren gelukkig ook perioden, vooral in de lente en zomer, dat ik niet iedere dag pijnstillers gebruikte. En na mijn maagzweer ben ik de pijnstillers drastisch gaan minderen. Daarbij kwam er nog een veel belangrijkere reden bij om met de pijnstillers te stoppen, namelijk onze zwangerschapswens.

ons eigen mooie huisje

Martijn en ik gingen lekker samen. We hadden ruim 5 jaar met veel plezier in een appartementencomplex voor jongeren gewoond. Daar woonden ook mijn twee lieve vriendinnetjes Alice & Marieke. Het was net Friends, heel veel gezelligheid samen. Maar op een gegeven moment was het tijd voor een ‘echt’ huis. 

We vonden een mooi huisje, in de binnenstad met een ini mini tuintje. Maar ach, wat heb je nodig met z’n tweetjes. Al snel kwam onze eerste hondenvriend Olivier bij ons wonen. Olivier was net als Janssen een Grand Basset Griffon Vendeen en een enorme schat. Oké, hij had ook z’n eigenwijze streken, maar mijn god wat was hij lief. En al snel begonnen er ook andere verlangens te ontstaan.

zwangerschapswens

De geboorte van ons eerste neefje in 2000 zorgde ervoor dat mijn moedergevoelens werden aangewakkerd. Toen studeerde ik nog, maar ik wist al wel, ik wil ooit heel graag moeder worden. Ik was namelijk dol op ons neefje. Ik deed er alles aan om onze kleine vriend aan het lachen te maken en in onze familie was het bijna vechten om zijn aandacht.

Dus toen we gesetteld waren in ons mooie huisje en een fantastische reis hadden gemaakt naar New York & Jamaica, werden die gevoelens steeds sterker. Inmiddels waren er meer neefjes en één nichtje in onze families bijgekomen en voelde we de liefde voor deze heerlijke kids. Hoe mooi zou het zijn als wij zelf papa en mama zouden worden? Dus toen we beide 29 jaar waren gingen ‘aan de slag’ met onze zwangerschapswens.

‘proberen’

Natuurlijk moesten er wel wat maatregelen genomen worden. Ik mocht namelijk geen pijnstillers meer slikken, dat zou niet goed zijn voor de baby. Dus stapte ik over op Paracetamol, alleen zo nodig. Je kunt misschien wel raden hoe dat ging. Niet. Binnen een half jaar kreeg ik zoveel pijn dat ik niet kon werken. En tja, mijn werk mocht er natuurlijk niet onder lijden.

Daarbij wist niemand dat we bezig waren met ‘proberen’. Dus toch maar weer pijnstillers slikken en stoppen met proberen. We hadden onze hoop gevestigd op het voorjaar en de zomer, want dan voel ik me altijd beter. Maar ook toen lukte het niet om zwanger te worden. Dit proces van proberen en weer stoppen met proberen ging enkele jaren zo door. Mijn chronische pijn en ziekte had dus ook invloed op onze zwangerschapswens.

mentale druk

Wat niet mee hielp in deze fase was de sociale druk. We hadden de leeftijd, waren gesetteld, dus werden er te pas en te onpas toespelingen gemaakt over wanneer wij nou eens kinderen zouden krijgen. Tja, we deden ons best met ‘proberen’, maar het lukte maar niet. Op een gegeven moment werd ik daar recalcitrant van en zei ik gewoon dat we nog helemaal niet wisten of we wel kinderen wilden.

Natuurlijk was dat een leugen. Stiekem hoopte ik dat, toen we trouwden op 17 juni 2007, ik ’s avonds kon aankondigen dat ik zwanger was. Maar dat was sowieso een utopie, want toen we trouwden zat ik volgespoten met prednison en slikte ik behoorlijk wat pijnstillers om de dag door te komen.

alle schaamte voorbij

Toen  we al ruim 3 jaar bezig waren met ‘proberen’ hebben we toch maar eens verdere stappen ondernomen. Ook gingen we over onze zwangerschapswens communiceren en gaven we aan dat het niet zo vanzelfsprekend was. Dit zorgde voor veel meer begrip. En ook bleken we echt niet de enige te zijn die dit mee maakte.

We kwamen in een onderzoekstraject bij de Gynaecoloog. Daar waar mijn eerste uitstrijkje voor het bevolkingsonderzoek nog vol ongemak en schaamte verliep, ging dit traject alle schaamte voorbij. Te pas en te onpas lig je met je benen in die beugels en gebeurt er van alles daar beneden.

de oorzaak werd duidelijk

De eerste onderzoeken hadden een positieve uitslag, geen belemmeringen voor een zwangerschap dus. Maar we waren inmiddels wel drie en een half jaar verder en ik was nog steeds niet zwanger. De oorzaak werd duidelijk tijdens het laatste onderzoek. De doorgang naar mijn eileiders werd bekeken door het toedienen van contrastvloeistof. Deze bleken beide lastig toegankelijk. 

Één daarvan werd door het onderzoek zelf toegankelijk gemaakt, door de druk van die contrastvloeistof. Maar die andere bleef weigeren. Dit was geen fijn onderzoek. Maar je doet echt alles met het doel om uiteindelijk zwanger te worden. Het plan was om die andere eileider operatief toegankelijk te maken. En daarnaast kwamen we op de wachtlijst voor IUI, om de natuur een handje te helpen. Maar toen gebeurde er een wonder.

ik was zwanger!

Ik was zwanger! Echt! Na drie en een half jaar ‘proberen’ was het dan eindelijk gelukt. Ik had een positieve zwangerschapstest, of eigenlijk testen, want ik heb er meerdere gedaan. Het was september en mijn god wat waren we blij! Ik was misselijk, maar f*ck it, ik was zwanger.

We leefden op een roze wolk. We vertelden het aan iedereen. Want ja, als je eenmaal in zo’n onderzoekstraject zit weet toch iedereen dat je er mee bezig bent. En we waren ook gewoon zo gelukkig dat het eindelijk gelukt was. We kregen kaartjes en al een paar kleine kadootjes en ik had zelf ook al een heel klein rompertje gekocht. Maar toen werden we rigoureus van die roze wolk afgeschopt…

de eerste echo

Het was tijd voor de eerste echo. Ik was op mijn werk en ging van daaruit naar het ziekenhuis. ‘Tot zo!’, zei ik. Mijn werkplek lag nog vol met mijn spullen. Martijn kwam ook vanuit zijn werk naar het ziekenhuis. We gingen voor het eerst onze baby zien. Ik mocht weer met mijn benen in de beugels, maar nu vond ik het niet erg. De Gynaecologe bracht het echo apparaat naar binnen en toen was ze stil…

Meteen merkte ik dat er iets aan de hand was. Ze bleef even stil en zei toen ‘er is geen hartje zichtbaar’. Geen hartje, geen leven, dus geen baby… We werden in één keer heel hard van onze roze wolk afgeschopt. Huilend liep ik door het ziekenhuis naar de auto. Onderweg belde ik naar mijn werk dat ik niet meer kwam. Ik wilde eerst naar mijn moeder. Mijn lieve moeder die meteen zag dat het mis was toen ik aan kwam lopen. 

missed abortion

Daarna gingen we naar huis en daar was Olivier. Die lieve hondenvriend merkte meteen dat er iets mis was. Hij was zo lief, zo troostend. Toen zat ik daar, geen miskraam, maar het was wel mis, een missed abortion noemen ze dat. Mijn schoonzus had een half jaar eerder hetzelfde meegemaakt. Dat gebeurt toch niet twee keer binnen een jaar in één familie? Toch wel…

Ik moest dus wachten tot het vruchtje vanzelf los ging laten. Als dat na een week niet gebeurde zouden ze het operatief doen. Dat wachten vond ik dus heel lastig. Dus na het huilen zocht ik al snel afleiding. Ik vermeed zoveel mogelijk de buitenwereld. We gingen met Olivier steeds in het bos wandelen, daar waren geen bekenden. En ik ging de trapkast behangen. Wat moet je anders… 

Na een aantal dagen kreeg ik steeds meer buikpijn. Mijn lichaam was aan het werk om het vruchtje los te laten. Maar ik ging weer in mijn vertrouwde negeer modus, die ik zo goed kende, om de fysieke en mentale pijn maar niet te hoeven voelen.

ziekenhuisopname

Maar zoals dat gaat met mijn lijf, was die pijn niet echt meer te ontkennen. Die werd steeds heviger en het vruchtje liet los. De pijn zou minder moeten worden. Dat was niet het geval en daarbovenop kreeg ik koorts. Dit resulteerde in een ziekenhuisopname met een infectie in mijn baarmoeder. Wanneer je Reuma hebt ben je gevoeliger voor infecties. En mijn lijf zei op haar manier stop. Ik kon niet meer ontkennen, niet meer negeren.

Misschien was dit ook wel even goed voor mij. Ik moest het nu echt onder ogen zien, echt voelen en er over praten. Ik kwam op een zaal met allemaal lieve vrouwen. Met ieder hun eigen pijn en verdriet. Ze waren enorm invoelend en dat werkte op een of andere manier helend. De antibiotica sloeg aan en ik knapte weer op. We stonden allebei weer open om het nog eens te ‘proberen’. En hé, ik wist in ieder geval dat ik zwanger kon worden.

het wonder

Toch viel het iedere keer weer tegen wanneer mijn menstruatie kwam. Met oud & nieuw dronk ik zoveel bubbels dat ik jankend op een feestje stond. Gatver, daar houd ik helemaal niet van. Dat gejank in de drank. Dus in het nieuwe jaar even pas op de plaats met alcohol.

Inderdaad, in het nieuwe jaar was het pas op de plaats met alcohol want eind januari was ik weer zwanger! En ik kan je nu al verklappen: die baby is nu een heerlijke puber van 14 jaar! Maar ook die zwangerschap ging niet zonder slag of stoot. Natuurlijk niet. Maar hoeveel ellende er ook tijdens mijn zwangerschap was, ik werd moeder en dat sleepte me door alles heen. Je leest er alles over in mijn volgende blog.