In mijn vorige blog vertelde ik over het multidisciplinair traject dat ik volgde in het ziekenhuis. Ik zette de eerste stappen naar een andere manier van omgaan met chronische pijn, namelijk met meer balans en het onder ogen zien van de realiteit. Toen ik startte met dit traject had ik echt nul energie. Dus het was tijd voor actie.
Dat klinkt misschien gek wanneer je geen energie meer hebt. Maar het werd tijd dat ik iets ging doen aan het leven in pieken en dalen. Voor het eerst verlangde ik naar balans en structuur. En dat terwijl ik balans en structuur juist heel saai vond. En stapje voor stapje kwam er meer balans.