In 2004 waren Martijn en ik voor het eerst in New York. Wat geweldig was dat. We maakten echt een droomreis. Eerst 5 dagen New York en daarna nog 10 dagen naar Jamaica. Nice memories. Het was onze wens om deze reis nog een keer met onze zoon Tijl te doen. In ieder geval New York. Die wens ging in vervulling. In de herfst van 2022 gingen we met z’n drietjes naar New York City baby!
En het was echt fantastisch! Wat hebben we genoten. Making memories 2.0 zeg maar. De aanloop verliep niet geheel soepel. Gelukkig word je in de loop der jaren steeds flexibeler. Even was het twijfelachtig of we nog wel konden gaan. Maar met wat aanpassingen werd het een trip om nooit meer te vergeten. Het werd gewoon New York op krukken.
van heftig naar voorpret
We hadden een heftig jaar achter de rug. Mijn vader werd ernstig ziek en binnen twee weken overleed hij. Dit was erg verdrietig. Niet lang daarna kregen we om de beurt covid. We hadden het lang weten te ontwijken, maar bijna iedereen in onze beide families was aan de beurt, de een nog zieker dan de ander. Ik was ook behoorlijk ziek, hoefde gelukkig niet naar het ziekenhuis, maar had wel even tijd nodig om te herstellen. Na de verkoop van mijn vaders appartement kwam er wat meer rust.
Hier en daar kwam New York ter sprake. Een droom die we nu uit konden laten komen. Zullen we? Uiteindelijk besloten om de zomervakantie in te korten en in oktober naar New York te gaan. Whoop whoop! De voorpret kon beginnen. We volgden allerlei Instagram accounts & Facebook groepen, keken YouTube filmpjes en onze foto’s van 2004 werden er ook regelmatig bij gepakt. Na de zomervakantie boekten we de vlucht met KLM en hotel M Social, aan de rand van Times Square.
Martijn wilde graag vlakbij Times Square omdat hij dat leuk vond voor Tijl. Mijn favoriete wijken zijn meer SoHo, Greenwich, Chelsea, zeg maar de wijken met de trappen langs de zijkant van de gebouwen. En wat hotel betreft was voor mij het belangrijkste dat er goede bedden waren. De reviews van M Social beloofde veel goeds, dus dat werd hem.
lang leven prednison
De voorpret werd verstoord toen ik ruim een week voor vertrek een vervelende knie kreeg. Pijnlijk en wat dikkig. Ik mocht mijn Reuma medicatie niet gebruiken vanwege een aanhoudende verkoudheid (geen covid) en een blaasinfectie. Shit! Die knie moest ik in New York toch wel gebruiken. Dus eerst maar naar de fysio. Ik kreeg tape en het was verstandig om hem rust te geven in de hoop dat het beter zou gaan. Maar nee hoor, het mocht niet baten. Mijn knie werd dikker en dikker. Vrijdag kon ik er niet meer op lopen en maandag gingen we weg. Ik zag heel even mijn geest dwalen…
Gelukkig kon ik die vrijdag aan het einde van de middag nog terecht bij de Reumatoloog. Tape eraf, naald erin, vocht eruit en prednison erin. Tijdens de procedure werd er druk gepraat over New York. Het kon niet zo zijn dat deze reis niet door zou gaan. De Reumatoloog stelde me gerust, natuurlijk ging het door! Lang leven prednison. Die kikte dat weekend lekker in. Rooie kop, maar de pijn werd minder en met krukken en extra pijnstillers kon ik evengoed naar New York.
assistentie
Ja, het was anders dan ik aanvankelijk in mijn hoofd had. Maar hé, mijn hele leven loopt altijd anders dan ik in mijn hoofd heb. Gelukkig ben ik inmiddels heel flexibel. Maar die lange wachtrijen op Schiphol zag ik niet zo zitten. Is dit wel ernstig genoeg voor assistentie? Vroeg ik me af. Mensen in mijn omgeving verklaarde me voor gek, toen ik deze vraag stelde. Dus het werd assistentie op Schiphol.
Daar ging ik, in de rolstoel naar de gate. Alles om maar niet volledig uitgeput in New York aan te komen. Martijn duwde mij en we gingen in optocht met andere rolstoel gangers op pad. En ik was niet het enige jonkie 😉 In colonne gingen we door de douane, de bagage check. Mijn krukken moesten ook even gecheckt worden, want dat is een mooi middel voor smokkelwaar, blijkbaar. Hahahaha.
Ondertussen was ik steeds Martijn aan het coachen dat hij niet tegen de benen van de mensen voor mij moest rijden. Ik mocht me niet met zijn rijgedrag bemoeien. Hmmmm…, wanneer had ik dat eerder gehoord. Maar ik moet zeggen, het ging verder allemaal vrij soepel. Ook bij de gate verliep alles soepel. Alle ‘beperkten’ mochten met hun begeleiders als eerste boarden. We zaten gelukkig dichtbij het toilet, dus daar kon ik zonder krukken naartoe strompelen. New York here we come!
helse taxirit
Eenmaal in New York werden we opgevangen door een super aardige New Yorker, die ons zo door JFK loodste. We liepen de dikke rijen zo voorbij. Het enige oponthoud was een zwaar chagrijnige douane beambte die de paspoorten en visa’s moest controleren. Daarna werden we zo begeleid tot de taxi plaats en hup, we zaten binnen no time in een Yellow Cab. Echt een super gast. Hij heeft natuurlijk een goeie fooi van ons gekregen.
Die taxirit was minder. Het was een Indiase taxichauffeur die nauwelijks Engels sprak. De taxi zelf was wel een attractie. Indiase muziek, plafond met lichtjes en allerlei Indiase versiersels. Wij zaten met z’n drieën achterin, opeengepakt. Die chauffeur jaagde mij de stuipen op het lijf met zijn rijgedrag. OMG, ik maakte snel een kruisje en vroeg mijn ouders ergens daarboven om ons te beschermen. Gelukkig, file… Kon ik even op adem komen.
Maar na de file scheurden we weer vrolijk verder, nou ja vrolijk. We scheurden door de bochten en werden alsof we in een achtbaan zaten van de ene naar de andere kant tegen elkaar gedrukt. Tijl werd steeds stiller en ik hing in de beugels om me vast te houden. Niks leuk om je heen kijken naar de stad. Pfff… gelukkig kwamen we veilig aan bij ons hotel. We waren best moe, dus snel naar onze kamer. Maar niet voordat Tijl zijn maaginhoud leegde in de lobby. Hij was dus toch nog wagenziek. Lekkere binnenkomer bij M Social, Times Square.
hotel
Maar ze waren erg vriendelijk en gaven Tijl een vuilnisbak om zijn klus verder af te maken. Daarna kreeg hij wat drinken en zij ruimde de boel op. Na deze turbulente binnenkomst gingen we naar onze kamer. Het was een oké kamer. Minder groot dan op de foto’s op boeking.com. Gevalletje groothoeklens. Geen uitzicht op Times Square, maar als je naar rechts keek, kon je het wel zien.
Verder was de badkamer redelijk schoon. Een douche met douchegordijn. Vind ik niet fris, maar ach voor vijf dagen was het oké. Ik deed hem vast niet in de douchebak, want als ik iets vies vind is het een douche gordijn dat aan je lijf plakt als je onder de douche staat. Jak. Dus werd het een waterballet. Maar dat loste we op met handdoeken. En gelukkig kregen we wel iedere dag nieuwe handdoeken. Er kwam wel voldoende warm water uit de kraan en het toilet trok goed door, dus verder helemaal prima.
Het belangrijkste was natuurlijk het bed. Twee twijfelaars delen met z’n drieën. Ook die leken groter op de foto en het zag er niet echt uit als 2 king size bedden. Maar ik mocht van de mannen alleen slapen en de mannen sliepen samen. Dat betekende dat Martijn op het randje lag en Tijl de rest van het bed had. Hahahah, arme Martijn. Maar de bedden en de kussens waren comfortabel. Ik werd niet wakker als een plank, zoals in menig bed gebeurt. Al met al tevreden over het hotel en de kamer.
intensieve dag
Na deze intensieve dag trok ik het niet meer om de stad te verkennen en Tijl was ook niet echt heel fit na zijn escapades in de lobby. Het was inmiddels al bijna 18.00 uur, locale tijd en voor ons was het dus eigenlijk al 6 uur later. Dus niet gek dat we moe waren. Martijn ging in de winkel op de hoek nog even drinken en snacks halen en Tijl & ik gingen lekker douchen. Even de gorigheid van de reis weg spoelen.
Daarna bestelde we via roomservice wat lekkere hapjes, die we met elkaar deelden op ons bed. Lekker smikkelen. Nog even met het thuisfront bellen. Shit, Martijn’s moeder was opgenomen in het ziekenhuis in Spanje met een darmbloeding. Dat was even schrikken. Moesten we terug? Martijn had zijn moeder even gesproken en die gaf aan dat we moesten gaan genieten. Het zou weer goed komen. Inmiddels weten we dat het uiteindelijk goed is gekomen. Maar het was wel even schrikken. Na een lange dag vielen we toch snel in slaap.
volop genieten
Toen volgden er 4 dagen waarop we volop genoten hebben van deze fantastische stad. Van tevoren dacht ik echt, shit, moet ik nou op krukken naar New York? Ik was bang dat het de trip zou beïnvloeden. Maar het was eigenlijk best oké. Ze werkte ondersteunend met lopen, ook voor mijn rug dat was eigenlijk wel fijn. Daarbij had ik natuurlijk prednison gehad en slikte ik de nodige pijnstillers.
Natuurlijk namen we voldoende rustpauzes. Maar dat had ook gemoeten zonder krukken, dus dat hadden we van te voren al met elkaar afgesproken. In eerste instantie deden we veel met de taxi. Maar dan stonden we zo lang vast in het verkeer, dat we ook maar gebruik gingen maken van de metro. En eigenlijk ging dat best goed. Oké, die trappen zijn niet heel handig, maar dat lukte wel. Ik deed rustig aan.
tover stokken
En daar werden natuurlijk flink wat grapjes over gemaakt. Lekkere cynische humor, zoals ‘Loop eens door’, ‘En, op wie moeten we weer wachten…’. Maar ondertussen kreeg ik wel van Tijl zijn handschoenen omdat ik koude handen had. Ik kon ze immers niet in mijn zak steken om ze op te warmen. Die lieverd. En daarbij waren de mannen ook wel blij met mijn krukken. Op een gegeven moment werden ze zelfs uitgeroepen tot de toverstokken. Ik en mijn begeleiders kregen namelijk overal voorrang.
Wow wat is dat goed geregeld zeg, in New York. In de metro stond er altijd wel iemand voor me op. Ook aan boord van de boot naar Liberty Island en Alice Island. En zodra ik met mijn krukken aan kwam lopen bij een museum of een andere attractie, werden we zo doorverwezen naar de priority lane. Zonder er om te vragen. Overal was iedereen heel behulpzaam. Terug in Nederland merkte ik meteen het verschil. Daar werd ik op Schiphol in de bus gewoon aan de kant geduwd. Daar werkte de toverstokken dus niet.
eten
De rustmomentjes waren een mooie gelegenheid om te gaan eten. We hadden van te voren al een hele lijst gemaakt van wat we allemaal wilden eten. Te veel om in 5 dagen te doen, dus we moesten keuzes maken. Aangezien het leven in New York al heel duur was, vielen de duurdere dingen zoals kreeft en steak in een prijzig restaurant af. Wel aten we pizza in Dumbo. Wat overigens een super leuke wijk is. Daar wil ik echt nog wel een keer naar terug.
Ook aten we natuurlijk een goeie hamburger. En we hebben heerlijk gegeten bij een tapas bar in Soho. Daar zaten we ook echt heel gezellig. En de tapas waren echt verrukkelijk. Ontbijten deden we ook steeds in de stad. Deze keer geen bagel en koffie afhalen en lopend opeten, zoals we de eerste keer deden. Want ja, mijn handen waren al bezet, die zaten vast aan mijn krukken.
De laatste dag ontbeten we in het hotel. Dat was een lekker luxe ontbijt met uitzicht op Times Square. En dat was ook wel even fijn om voor vertrek lekker in het hotel te ontbijten. Verder had ik nog graag zo’n heerlijke gevulde croissant gehaald, een New York roll, bij Lafayette Grand Café & Bakery. Maar ja daar kwamen we niet meer aan toe. Alleen voor het eten zou ik nog wel een keer terug willen. Dan hoeven we niet meer alle toeristische attracties te zien, maar kunnen we ons meer focussen op de plekken die we leuk vinden en waar we lekker kunnen eten.
New York was fantastisch
Al met al, New York was echt fantastisch. Wat een heerlijke stad om samen te verkennen. We hebben zoveel gezien (zie de foto’s). Maar dit meemaken met z’n drietjes is toch echt het grootste kado. Tijl en ik zijn fan van Marvel. Dus het voelde soms alsof we door de filmset van Marvel liepen. Ik ben fan van Friends en Sex and the City. En ik stond gewoon voor het huis van Carry Bradshaw en het gebouw wat gebruikt wordt voor het shots in Friends. En iedere keer als ik dat nu terug zie in de afleveringen van Friends, Sex and the city en nu ook And just like that, dan wordt ik blij: ‘whoehoe, daar stond ik gewoon, daar liep ik gewoon’.
Verder hebben we gefietst door Central park. Tijl en ik stapte iedere keer af om naar die schattige eekhoorntjes te kijken. Ook hebben we daar nog even lekker op een bankje gezeten, luisterend naar een straatmuzikant die Beatles muziek speelde. De highline, was ook super leuk. The Edge, zo hoog, ik ging vast niet naar de de glazen rand, mijn benen werden al wankel als ik er naar keek. Het 9/11 memoriam museum was zeer indrukwekkend. MoMa was fantastisch, Campbell’s Soup Cans van Andy Warhol, Sterrennacht van Vincent van Gogh, Dalí, Picasso, Frida Kahlo, noem maar op. Puur genieten in New York.
nog een keer terug
Ook hebben we ontzettend gelachen samen. Nog steeds komen sommige grapjes terug. Vooral die ene die Martijn in de lift van The Edge maakte. Maar die is voor onszelf, die kan ik op mijn blog niet delen. Daarbij zijn dit soort dingen nooit zo grappig als je ze navertelt. Je moet erbij geweest zijn zeg maar. Maar in de lift biggelden de tranen over mijn wangen. Al met al een zeer geslaagde city trip met mooie herinneringen en gelukkig heel veel foto’s. Echt memories 2.0. En eigenlijk willen wel allemaal nog wel een keer terug, samen. Wie weet.