ONGEMAKKELIJK

1. Snotje

Je komt thuis van je werk. Je kijkt terloops in de spiegel en je denkt, wat zit daar nou. En ja hoor, in je neusgat zie je iets wits heen en weer slingeren bij iedere ademhaling. OMG hoe lang heb ik hier mee rond gelopen? Wie hebben me allemaal zo gezien? Waarom heeft niemand iets gezegd? Dit kan een snotje zijn, maar het zou ook zomaar etensresten tussen de tanden kunnen zijn. Mijn vriendin Marieke en ik trokken altijd onze bovenlip op, met de vraag ‘Zit er niets tussen mijn tanden?’. Dit doe ik nu ook bij Martijn & Tijl. Ik vind het echt zo erg om daar ongemerkt mee rond te lopen. Net als tijdens de pubertijd: je kwam thuis en ontdekte dat je een enorme puskop had op je puistje, voor je gevoel steenpuist. Dus aan iedereen die dit leest en mij kent, als je ongeregeldheden zie, meld het ff, dan kan ik het fatsoeneren.

2. Hallo!

Hallo zeggen is vriendelijk en lijkt zo onschuldig, maar het kan toch voor behoorlijk wat ongemakkelijke situaties veroorzaken. Je kunt iemand groeten waarbij hallo op een normale manier uit je mond komt, maar geloof me het kan ook anders. Bijvoorbeeld wanneer je iemand groet die je denkt te kennen, maar er halverwege de groet erachter komt dat je die persoon persoon eigenlijk helemaal niet kent. Komt ie: mijn hallo werd een combinatie van hallo, hey, hoi en kwam eruit in de vorm van een soort kreun, mijn arm ging tegelijkertijd de lucht in evenals mijn hoofd (een poging tot een knikje), maar zoals de hallo een kreun werd, stopte mijn arm halverwege en bleef mijn hoofd in mijn nek hangen. Zo snel mogelijk draaide ik me weg. Marieke heeft het gezien en echt het was een bizarre situatie. We hebben dit moment nog vele malen nagebootst en er hard om gelachen. Zo hebben we wel meer van dat soort momentjes.

3. Gaan we praten?

Tijdens het wandelen met Janssen🐶 luister ik graag naar een podcast. Dus loop ik lekker met oortjes in en probeer naast de snuffel momenten van Janssen lekker door te lopen. Dan kom je wel eens bekenden tegen die een praatje willen maken. Ik kan dan niet stoïcijns doorlopen. Dat vind ik onbeleefd. Maar laastst kwam ik een bekende tegen, ook met oortjes, tijdens het oversteken groette we elkaar en ik bleef nog even op de stoep staan. Er was een kleine aarzeling bij ons beide, maar toen liep zij door. Ongemakkelijk… Maar toen ik verder liep dacht ik, maar ik wilde zelf ook liever doorlopen, dus eigenlijk, wat lekker! En wat goed dat zij dat wel gewoon doet. En vind ik dit nou onbeleefd? Nee, we groette elkaar vriendelijk, maar we hadden beide een ander doel op dat moment en dat was lekker doorlopen.

4. Hondenvriend

Onze hondenvriend kan je ook echt voor schut zetten. Meneer komt sowieso alleen als je het vriendelijk vraagt. Dus ik loop altijd al met een hoge, vriendelijke stem ‘Janssen hie-eeeerrrrr’ of ‘Janssen kom eens kijken’, want als hij goed luistert krijgt hij wat lekkers. En echt hoor, vaak gaat dit goed. Maar er zijn ook momenten dat hij je compleet voor schut zet. Je roept vriendelijk, hij kijkt om, hij kijkt me aan om er dan vervolgens vandoor te gaan. Als hij een middelvinger op kon steken, dan deed hij dat op dat moment. Schijt aan vrouwtje zeg maar. Een andere keer was hij op het ijs geweest. Maar de dag erna was het ijs al aan het smelten. Je raadt het vast, meneer Janssen dacht toch nog wel dat hij het ijs op kon. Not, hij zakte er dus doorheen. Paniekerig keek hij me aan, paniekerig liep ik richting de stijle waterkant. Toen ben ik dus op mijn buik in de sneeuw langs de waterkant gaan liggen, heb Janssen aan zijn tuigje uit het water bevrijd. Janssen liep snel weer rond in de sneeuw en ik lag daar dus nog op mijn buik langs de waterkant… Ik weet niet of iemand me daar heb zien liggen, hoop bij god van niet. Want ik kon niet zo even opstaan. Het liep daar af, dus ben ik een stukje naar boven gerold, ja echt en daarna met mijn stijve lijf beetje bij beetje opgestaan. Best ongemakkelijk, vind je niet?

5. Ben je zwanger?

Meerdere keren, van verschillende mensen heb ik de vraag gehad ‘Ben je zwanger?’. Nou is dat niet zo erg wanneer je ook werkelijk zwanger bent en een echte zwangere buik hebt. Nee, deze vraag kreeg ik niet tijdens mijn werkelijke zwangerschap en ik kan je vertellen, als iets ongemakkelijk is dan is dat het wel. Het is ook absoluut niet goed voor je eigenwaarde. Ik ben te zwaar, I know. Maar dat wilde ik toen nog niet weten, probeerde dat te verbergen met mijn kleding & slim ondergoed. Maar blijkbaar deed ik dit toch niet goed genoeg, want ik zag er blijkbaar uit als iemand die zwanger was… En hoe moet je daar nou op reageren. Ik heb ook wel bitchy gereageerd, snauwend ‘nee!’ gezegd. Het is sowieso niet iets wat je aan iemand vraagt. Wij zijn dolgelukkig met Tijl. Maar we hadden graag meer kids gewild, maar door mijn medicatie kan dat niet. Ook heeft het 4 jaar geduurd voor ik eindelijk zwanger was van Tijl. Dus wij weten dat het niet vanzelfsprekend is. Het is dus een vraag die je niet zomaar vanzelfsprekend aan iedereen kan stellen, want als het niet zo is, is het voor alle partijen ongemakkelijk.

6. Praten in mijzelf

Ik praat de hele dag in, tegen of met mijzelf. Martijn vraagt vaak, ‘Heb je het nou tegen mij of praat je weer tegen jezelf?’. Als ik een was in de wasmachine gooi gaat het van: “zoooo, handdoeken erin, 60 graden, bonte was, aan, zo die zit er in, dan ga ik nu…” etc. Zolang je dit binnenskamers doet is het niet zo erg. Maar ik doe dit dus ook gewoon op straat. Tijdens mijn wandelingen met Janssen heb ik hele gesprekken met mijzelf. Er komen allerlei ideeën in mij op, die ik dan gerust mompelend met mijzelf bespreek. Ik denk dan dat dat gesprek in mijn hoofd plaats vindt tot het moment dat iemand me raar aankijkt… Ze is gèèèèk… In de supermarkt heb ik ook wel van die blikken gehad. Daar loop ik hardop mijn boodschappenlijstje op te noemen. Misschien ben ik ook wel een beetje gek, of zijn er meer mensen die dit doen?

7. Schrikken

Ik ben een gemakkelijk doelwit om te laten schrikken. Martijn & Tijl doen het vaak onbewust. Zondag nog, dromend liep ik richting de bijkeuken doe de deur open en (voor mij) opeens staat Martijn in de deuropening van de achterdeur. Gìllen, mijn hartstreek deed pijn van de schrik. Martijn vind dan echt dat ik niet goed bij mijn hoofd ben. Die schrikt zelf weer van mijn reactie. Dat snap ik want ik kan echt oorverdovend gillen. Komt er zo spontaan uit. Tijl vindt mijn schrikreacties geweldig en probeert dit ook regelmatig. Vaak heb ik hem door, maar soms heeft hij geluk en zak ik door mijn knieën van schrik en liggen we niet lang daarna beide dubbel van het lachen. Het schrikgevoel is ongemakkelijk, maar het is hier algemeen bekend thuis, dus zorgt het verder niet voor ongemakkelijke situaties. Het wordt wel ongemakkelijk wanneer ik dromend met hondenvriend op de dijk loop en bijna tegen iemand opbots omdat ik niet goed oplet en daarvan schrik met een harde gil. Mensen kijken dan toch wat vreemd naar me. Ook kan ik in het donker schrikken van mijn eigen schaduw, echt. Dan hoop ik altijd maar dat niemand me ziet. Want dan schrik ik en ga ik er daarna over in discussie met mijzelf…

Tja, dit waren 7 van mijn ongemakkelijkheden. Zoals ik aan het begin al zie. Ik kan er nog veel meer noemen, maar dan wordt het wel een heel lang blog. Wie weet nog een deel 2? Dat hangt er natuurlijk helemaal vanaf wat jullie reactie is op deze blogpost. Hebben jullie ook van die ongemakkelijkheden? Laat het me weten in de reactie hieronder. Ik ben benieuwd!