5 redenen waarom keuzes maken soms zo lastig is

Beperkte energie is iets waar veel mensen tegenaan lopen. Echt niet alleen maar mensen die te maken hebben met chronische klachten. Het punt is wel dat pijn en ongemak nou eenmaal een hoop energie kosten. En dat is energie wat je niet aan andere dingen uit kunt geven. Dat werd voor mij afgelopen weekend maar weer al te duidelijk. Het was namelijk Draverij weekend in Medemblik. Nou ja weekend… Het begint op woensdag en eindigt op maandag. Dat is meer een extra lang weekend, hahaha.

Het extra lange weekend bestaat uit allemaal leuke activiteiten, waarvan ik in mijn tiener- en twintiger jaren niets van wilde missen. Stadsquiz, gezelligheid in de straat, playbackshow (zelf ook een aantal keren meegedaan), fietspuzzeltocht, muziekfestival de harddraverij en nog veel meer. Allemaal gezelligheid met vrienden, familie en buren. Inmiddels weet ik dat ik niet alle activiteiten kan doen en keuzes moet maken. Dat is soms best lastig. In dit blog geef ik 5 redenen waarom het soms zo lastig is om keuzes te maken, helemaal wanneer je te maken hebt met minder energie door chronische pijn en ziekte.

1 – je wilt niet accepteren dat je deze keuzes moet maken

Hoe lastig is het dat je lijf je dwingt om keuzes te maken? Je wilt dat helemaal niet. Je wilt gewoon zo doorgaan zoals je altijd deed. Het onder ogen zien dat je dingen niet meer kunt zoals je altijd gedaan hebt is een van de lastigste dingen wanneer je te maken hebt met chronische klachten. Daarom besteed ik er in mijn training ook zoveel aandacht aan. 

Accepteren is namelijk niet iets wat je zomaar even doet. Ik dacht altijd van wel. Ik zei: ‘Oké, ik heb de pijn geaccepteerd, maar ik laat het niet mijn leven bepalen.’ Maar ja, is dat wel echt zo? Het bepaalt namelijk hoe dan ook je leven. Al is het alleen maar het feit dat je minder energie hebt.

Daarnaast zijn pijn en ziekte natuurlijk ook geen sexy onderwerpen. En dat maakt het niet gemakkelijk om er over te praten. Helemaal niet in een feestelijke setting en wanneer je zelf nog bezig bent met de acceptatie van de veranderingen in je leven. Toch kan het je enorm helpen om er wel over te praten. Het helpt je in het acceptatie proces.

Inmiddels is het voor mij niet meer zo’n issue om er over te praten. Ik heb ook geleerd om er over te praten zonder te zeuren. Het is een gegeven in mijn leven dat ik niet meer kan wegstoppen. Maar het heeft heel lang geduurd hoor voor ik zover was. En daarbij is het ook niet gezegd dat ik nooit meer verdrietig ben om de dingen die ik niet meer kan. Ook dat mag er zijn en hoort bij acceptatie.

2 – je bent enthousiast over veel dingen

Een ander ding wat keuzes maken lastig maakt is dat je enthousiast bent over veel dingen. Dat is voor mij altijd een struikelblok geweest. Nog steeds. Ik vind heel veel dingen leuk en wil graag anderen helpen. Welke keuzes maak je dan wanneer je niet alles kunt doen?

Neem dit afgelopen harddraverij weekend. Het liefst ging ik iedere dag. Dat deed ik ook altijd. Ik had negeren uitgevonden en verbeterd. Toen had ik een jonger lijf. Inmiddels heb ik al zoveel van mijn lijf gevraagd, dat het ook gewoonweg meer niet gaat. Één activiteit vraagt al de nodige hersteltijd. Dus het is met dit weekenden een kwestie van keuzes maken. Maar als ik heel eerlijk ben, ben ik ook dit weekend toch meer over mijn grenzen gegaan dan ik aanvankelijk wilde. 

Met als resultaat meer pijn, meer vermoeidheid en dat ik nu, een week later nog steeds aan het herstellen ben. En het vervelende is dat de dingen die juist zo goed voor me zijn zoals bewegen, voedzaam eten, voldoende slapen er allemaal onder lijden. Ook mijn blog van vorige week was niet klaar, dus geen blog, geen hey new weekmail. Maar ja, het was wel gezellig. Keuzes, keuzes…

3 – je voelt niet altijd waar je grenzen zijn

Keuzes maken is bepalen waar je grenzen zijn. Het punt is dat je vaak later pas voelt dat je over je grenzen gaat. Ik ben nog steeds wel eens overmoedig. Zoals afgelopen zondag. Ik had de nacht ervoor goed geslapen, het was mooi weer en mijn lijf voelde voor mijn doen goed. Ik zou gaan lunchen met een vriendin en daarna naar huis gaan. Maar ja, we zaten lekker en waren nog niet klaar met kletsen, dus ik ging nog even mee naar een feestje. Wederom heel gezellig. Het staan werd lastiger. Hé, daar heb je een grens. Maar die negeerde ik met een ‘echt’ biertje. 

Tja, alchohol verdooft de pijn. Ik dronk niet veel, maar net genoeg om het nog even langer vol te houden. Ik zou niet, maar belandde toch in de tent bij het muziekfestival. Daar kwam ik weer andere vriendinnetjes tegen en samen met Marieke werd het ouderwets genieten. Toen Marieke naar huis ging schoof ik aan bij andere vrienden om nog even lekker samen wat te eten en over zinnige en onzinnige dingen te kletsen. Ik genoot van de dag, ik genoot dat je pijn wat verdoofd werd door de alcohol. Maar ergens in mijn achterhoofd wist ik dat het de volgende dag een stuk minder zou voelen. Dat negeerde ik. Ja, ik kan het nog steeds. 

Ik leefde die dag echt in het moment. Genoot oprecht en koos er ook bewust voor om de pijn en vermoeidheid die ongetwijfeld gingen volgen voor lief te nemen. Ik had die dag een leuke dag en ik wist al dat ik de volgende dag hoe dan ook meer pijn zou hebben en waarschijnlijk bitter weinig energie. Want waar ik vroeger mijn grenzen niet voelde heb ik inmiddels wel geleerd waar ze zijn. Maar soms maak ik bewust de keuze om er overheen te gaan. Gewoon om eens zo’n dag te hebben als die zondag en te denken, morgen is voor morgen. Vandaag geniet ik.

4 – schaamte

Er is ook een tijd geweest dat ik gewoon nergens naar toe ging. Uit schaamte. Toen ik net ‘afgekeurd’ was (zo voelde het ook echt) durfde ik me niet te vertonen. Wat als mensen gingen vragen naar mijn werk? Dan moest ik zeggen dat ik was afgekeurd. No way. Daarnaast heb ik ook wel eens een feestje afgezegd omdat ik mezelf te dik vond. Ja, echt. Bizar toch?

Ik durfde me gewoon niet te vertonen. Dit komt niet helemaal uit de lucht vallen. Ik heb namelijk genoeg opmerkingen gehad over mijn lijf, in de trant van: ‘Zo jij bent gegroeid zeg, ik heb drie kinderen gekregen en ik ben eens stuk slanker’ of ‘Nou jij ziet er ook best uit’ (Westfries voor dat je aangekomen bent) of ‘Vroeger was je altijd zo slank’. En dankjewel. 

Schaamte is vaak bang zijn voor het oordeel van een ander. Gelukkig heb ik inmiddels geleerd om niet meer zo bezig te zijn met de beeldvorming van de ander. Dat kost namelijk zoveel onnodige energie. Want die kun je toch niet veranderen. Ik omring me het liefst met mensen die zonder (al te veel) oordeel naar anderen kijken. Dat geeft een hoop rust. Dat zegt niet dat ik tevreden ben met mijn lichaam in zijn huidige vorm, maar daar werk ik aan en dat maakt met niet een minder mooi mens.

5 – je wilt anderen niet teleurstellen

Keuzes maken houdt soms in dat je anderen teleurstelt. En dat is iets wat je zoveel mogelijk uit de weg wilt gaan. Je kunt je afvragen of je ook werkelijk iemand teleurstelt wanneer je nee zegt tegen een verzoek. Ik dacht altijd van wel, maar weet inmiddels dat dat helemaal niet zo hoeft te zijn. Sommige dingen doe je gewoon, zoals de zorg voor ons kind en de zorg voor mijn ouders. Soms ging dat zeker ten koste van mijzelf. Maar dan had dat prioriteit en was al het andere bijzaak.

Ik had op die momenten echt geen training kunnen maken of een blog kunnen schrijven. Dus maakte ik toen ook bepaalde keuzes. De zorg voor ons kind en mijn ouders gingen vóór alle andere dingen. En ik heb daar geen spijt van. Ik deed het met liefde. Daarnaast hoeft deze zorg ook niet altijd fysieke zwaar te zijn. Daar was mijn moeder hèt voorbeeld van. 

Ze kon me niet helpen met het schoonmaken van mijn huis, maar man wat heeft ze veel voor mij betekend. Zij had zoveel wijsheid dat ze daar mij en zoveel andere mensen mee hielp. En wanneer je je bezwaard voelde om weer met je shit bij haar te komen zei ze ‘dit kan ik voor je doen’. Nog zou ik wel eens bij haar te rade gaan. Dat doe ik ook wel, richting de sterren. En op een of andere manier weet ik vaak wel wat ze zou zeggen. Die wijsheid heeft ze me meegegeven.

Maar soms is het niet anders en moet je gewoon nee zeggen tegen bijvoorbeeld een feestje. Dat is heel jammer, voor jou en voor degene die het feestje geeft. Ik heb inmiddels behoorlijk veel feestjes gemist. Maar door open en eerlijk te communiceren krijg ik er inmiddels geen commentaar meer op. Dat is ook een proces geweest, want ik heb ook wel eens gehoord: ‘Kun je nou echt niet even een uurtje komen?’. Zo’n opmerking deed pijn. Natuurlijk wilde ik ook naar dat feestje. Maar ik kon het gewoon niet opbrengen. Ik was immers al lang genoeg over mijn eigen grenzen gegaan. Daarbij is het juist beter om een feestje af te zeggen zodat je niet volledig over je grenzen gaat.

prioriteiten stellen

Zo gaat in het leven met chronische aandoeningen. Je hebt nou eenmaal beperkte energie en het is aan jou waar je die aan uit wilt geven. Soms kies je ervoor om juist over je grenzen te gaan. Dan weet je dat je hersteltijd nodig hebt. En soms is die hersteltijd langer dan je gepland hebt. Dat is een kwestie van doen, plannen en evalueren. Inmiddels weet ik aardig hoe mijn lijf werkt. Maar ik weet ook dat het veranderd. Tien jaar terug had ik veel minder hersteltijd nodig dan nu. Ik heb er inmiddels een aantal aandoeningen bij, zoals hernia’s, eierstokken eruit en dus overgang. Dat brengt weer allerlei extra ongemakken met zich mee.

Het is dus belangrijk om prioriteiten te stellen. Op dit moment is mijn gezondheid weer mijn prioriteit. Slaap, bewegen, voedzaam eten en een gezond gewicht bereiken. Daar ga ik de komende tijd mee aan de slag. En ik neem jou daar in mee. Er zullen hierbij altijd uitdagingen zijn. Zo is Tijl binnenkort jarig. Dit vieren we altijd groot met taart, hapjes en eten. Dat heb ik voor dit jaar iets aangepast. We vieren het nu ’s avonds, vanaf 20.00 uur. Dat betekent dat ik geen eten hoef voor te bereiden. Ook al vind ik dat heel leuk. Soms maak je keuzes die ervoor zorgen dat een activiteit wat minder energie van je vraagt. Prioriteiten.