Mijn guilty food pleasures

Bij guilty pleasures denk je meestal aan muziek. En ja, die guilty pleasures heb ik ook. Oké, daar komt ie: ‘I Want It That Way’ van the Backstreet Boys. Hij staat in mijn Favorite Spotify playlist en ik zing uit volle borst mee, inclusief handgebaren en soms ook een dansje. Maar dit zijn niet de guilty pleasures die ik bedoel. In deze blog post gaat het om guilty food pleasures. En díe heb ik zeker! Mijn wangen kleurden al bij de onthulling van mijn muzieksmaak, maar er komen hier een aantal heftige onthullingen aan… Het begint mild, maar de de laatste zijn misschien zelfs wel ranzig te noemen…

Plakje voor het mondje

Op vrijdag haal ik meestal de versboodschappen (slager, bakker, kaaswinkel, visboer). Vaak net voor de lunch. Natuurlijk geen geschikt moment, I know! Dan kom ik dus thuis met allerlei lekkers èn een giga honger. Of misschien lijkt die honger zo heftig omdat ik weet hoeveel lekkers er in die tassen zit. Dan moeten de boodschappen opgeruimd worden en dan begint het. Staand bij het aanrecht proef ik het eerste plakje van die heerlijke verse en dan nog o zo smeuïge jonge kaas van Kaas & zo.  Soms heb ik ook nootjes mee, die er ook om vragen om geproefd te worden. Daar pik ik dan de lekkerste nootjes uit (macadamia, pecan en pistache). Of de kippeling van onze Keurslager Blokdijk. Wanneer ik thuis kom zijn ze nog lekker vers en doop ik er een in de Joppiesaus, heerlijk! Gewoon even een momentje met al het lekkers wat ik heb gekocht aan het aanrecht. Ik proef alles heel bewust en geniet van ieder plakje of stukje voor mijn mondje. Mijn honger is gestild en ik neem daarna een broodje minder.

Even proeven

Als kind wilde ik al graag de gardes van de mixer aflikken wanneer mijn moeder kwarktaart maakte. Wat sommige mensen met deeg en beslag hebben, heb ik met kwarktaart. Nu nog lik ik het liefst de hele kom schoon. Alleen ik heb momenteel concurrentie: zoonlief Tijl wil ook meehelpen. En dan als de Madeleines of appeltaart uit de oven komen. Er is altijd wel en randje dat uitsteekt. Die pulk ik er dan zorgvuldig af om hem vervolgens te verorberen. Lekker net vers en knapperig uit de oven, zodat je (bijna) je vingers brandt… Wat ik ook lekker vind is wanneer ik zelf shoarma maak en dan een stukje kip alvast door de knoflooksaus halen en opeten. Even proeven…

Dik belegd

Dit kunnen manlief en ik beide heel goed. Niet een beetje salade op je cracker, toastje of broodje. Nope, een dikke vette bult! Met filet americain hebben we het uitgevonden en verbeterd: Een dikke laag filet americain op een vers wit broodje (liefst tijger wit) en dan daarop nog een laagje mayo, een net niet hard gekookt eitje met wat peper en zout en daarbovenop nog wat geschaafde Parmezaanse kaas. Echt super lekker. Nu ik bewuster aan het eten ben kom ik wel terug op dikke lagen salades op brood of cracker. Het is aangeleerd gedrag en niet nodig. Het andere uiterste is een klein inimini beetje waarbij het brood of cracker nog zichtbaar is. Ook niet mijn ding. De gulden middenweg dan maar.

Taart met Cava

Wanneer wij onze verjaardagen vieren pak ik altijd groots uit met zelfgemaakte taarten. Het is altijd een drukke dag en door de drukte schiet eten er vaak bij in. Hier en daar een hapje tijdens het bereiden. En dan komt het moment dat iedereen naar huis is, de kamer is opgeruimd en Tijl en Martijn liggen in bed. Dan komt mijn momentje: Dan ga ik relaxed op de bank zitten met een glas Cava en een groot stuk taart! Of 2 stukjes taart, wanneer ik meerdere soorten taart over heb en ik geen keuze kan maken. Een heerlijk momentje voor mijzelf! 

Broodje ongezond

Het is een tijd terug dat ik dit broodje heb gegeten, maar o wat is ie lekker. Samen met vriendin Marieke kon ik pré kids de hele middag doorbrengen op het terras van ‘Croissanterie de Vliegende Kraai’ in Medemblik. Ze bestaan niet meer, maar er bestaan wel veel goede herinneringen! Bij de Vliegende Kraai kwam ik voor het eerst in aanraking met het ‘broodje ongezond’: een wit pistoletje met ham, kaas, komkommer, tomaat, ei en hier komt het mèt frietsaus èn pindasaus. OMG, zooo lekker. Dit broodje was meer een afhaler dan een om op het terras te eten omdat het eten ervan een slagveld veroorzaakt. Pindasaus met mayo op je wangen en druipend langs je handen. Maar desondanks zo lekker! Onze slager heeft ook afhaalbroodjes en heel soms bestellen we hem hier nog. Ook heb ik hem wel eens zelf gemaakt. Ook lekker, maar het feit dat het voor je gemaakt wordt en je het zo kan eten is toch lekkerder. Maar voorlopig maar even niet…

Bord uitlikken

We naderen nu de meer onbehoorlijke guilty food pleasures. Als kind leer je om niet je bord leeg te likken, niet met je vinger en al helemaal niet met je tong. En het is ook geen dagelijkse bezigheid, maar bij sommige heerlijkheden… Ja dan gebeurt het wel eens dat ik mijn bod leeg lik. Thuis is dat vooral bij hachee, het recept van mijn moeder. En dan helemaal de randjes van de pan, waar de laatste uitjes aan vast geplakt zitten, hmmmm. Maar ook bij ons meest sjieke restaurant in Medemblik Meijers 2.0.  Die kreeft met bisque van kreeft, zo goddelijk! Ik ga daar natuurlijk niet ongegeneerd de borden leeg likken in het restaurant, maar ik ga wel even met mijn vinger over het bordje om al het lekkers tot het laatste beetje op te peuzelen… Ik kijk wel altijd even om mij heeft of niemand kijkt. En bij Meijers 2.0 heb ik alleen nog maar met manlief gegeten en die doet het liefst hetzelfde. We hebben elkaar wel gevonden hè?!

Nibbit chips met frietsaus

En dan komt nu de meest ranzige. Er zijn maar weinig mensen die weten dat ik dit doe en ik doe dit ook altijd alleen maar wanneer ik helemaal in mijn eentje ben. Daar komt ie dan: Wanneer er nog een restje Nibbit chips in de zak zit, je weet wel van die gekleurde sticks. Dan pak ik de zak en een fles frietsaus, spuit een flinke dot frietsaus in de zak en dan graaien en eten, vieze handen, vieze mond, maakt niet uit. De lekkerste chippies zijn de laatste, die taai zijn geworden van de frietsaus. Echt ranzig, ik weet het! Daarom doe ik het ook altijd in mijn eentje. Er was ook enige twijfel om dit te delen. Maar ach, we zijn nu toch zo lekker eerlijk bezig… En het is gelukkig geen wekelijkse gewoonte.

Inzicht

Dit waren mijn guilty food pleasures. Ik heb natuurlijk nog een boel food pleasures, maar dit waren degene die voor enige of veel schaamte zorgen. Natuurlijk doe ik deze dingen niet dagelijks of wekelijks. En na mijn vorige blog ‘ik ben te dik’ zou je kunnen denken, ja, begrijpelijk dat je te dik bent. En ja, sommige guilty pleasures hebben inderdaad een bijdrage geleverd aan mijn overgewicht. Daarom schrijf ik ze ook op. Op deze manier krijg ik inzicht in mijn eetpatroon. En daar horen de guilty pleasures bij. Nu de keuze wat doe ik niet meer, of soms nog wel. Kleine haalbare doelen, daar gaat het om. Door bewuster te eten en soms ook wel heel bewust te kiezen voor een guilty pleasure, of juist niet.