In mijn vorige blog vertelde ik over het multidisciplinair traject dat ik volgde in het ziekenhuis. Ik zette de eerste stappen naar een andere manier van omgaan met chronische pijn, namelijk met meer balans en het onder ogen zien van de realiteit. Toen ik startte met dit traject had ik echt nul energie. Dus het was tijd voor actie.
Dat klinkt misschien gek wanneer je geen energie meer hebt. Maar het werd tijd dat ik iets ging doen aan het leven in pieken en dalen. Voor het eerst verlangde ik naar balans en structuur. En dat terwijl ik balans en structuur juist heel saai vond. En stapje voor stapje kwam er meer balans.
connectie pijn en energie
Tijdens dit traject leerde ik hoe ik anders kon omgaan met pijn. Vooral de connectie met de vermoeidheid werd duidelijk. Ze gaan hand in hand. Pijn hebben kost energie, dus logisch dat je steeds minder energie over houdt voor andere dingen. En dat werkt andersom ook zo. Minder energie zorgt voor meer pijn.
Noem me dom, blond, wat je maar wilt. Maar deze connectie zag ik eerder niet. Voor mij was de graadmeter altijd de pijn en ik had geleerd dat ik daarmee heel lang kon doorgaan. Natuurlijk voelde ik dat mijn energie ook minder werd, ik ging immers door tot ik niet meer kon. Maar ik dacht altijd dat het kwam doordat mijn Reuma actiever was, niet doordat ik maar door bleef gaan met steeds minder energie. Tijdens het traject werd duidelijk: eerder stoppen, eerder je grenzen aangeven, zorgt ervoor dat èn je pijn niet het toppunt hoeft te bereiken èn je meer energie over houdt.
ik deed wat is dacht wat goed was
Hoe bizar dat ik dit niet zelf kon bedenken, toch? Maar ik weet inmiddels wel hoe dit komt. Hard werken zit in mijn bloed. Niet zeuren en doorgaan. Daarbij ben ik enthousiast over veel dingen en vind ik het leuk om actief bezig te zijn. Actief bezig zijn is tevens een mooi excuus om niet te hoeven voelen. De schaamte, de realiteit. Op deze manier was het allemaal de schuld van de Reuma en ik kon er niets aan doen.
Inmiddels weet ik dat ik er zelf ook invloed op uit kon oefenen. Maar dat neem ik mezelf niet kwalijk. Ik deed wat ik dacht dat goed was. En daarbij, ik was gelukkig en genoot van de momenten waarop ik alles wel kon. En dat genieten brengt ook veel. Dat doe ik nog steeds. Dus ik deed heus niet alles fout. Het kon beter. En het mooie is, uiteindelijk zag ik dat ook zelf in, dat het beter kon en ik ging daarmee aan de slag.
nieuwe inzichten
De nieuwe inzichten hielpen me met het maken van andere keuzes. Vooral het inzicht dat je door rust te nemen energie krijgt. Dat je niet door hoeft te gaan tot je niet meer kunt. Met die nieuwe inzichten ging ik nieuwe gewoontes ontwikkelen.
Één daarvan was rustmomenten inplannen. Door rust te nemen kon mijn lijf herstellen, wat resulteerde in minder pijn en daarbij kreeg ik steeds meer energie. In hele kleine stapjes voelde ik me steeds beter. En dit terwijl ik evengoed bleef bewegen. De combinatie van rust en beweging is goud! Ik leerde steeds beter omgaan met de pijn en vermoeidheid.
communiceren
Ook zette ik de eerste stappen in beter communiceren over mijn aandoeningen en vooral over hoe dit voor mij voelde. Ik begon met degene die het dichtste bij mij stond, Martijn. Dit was best intens. Maar uiteindelijk zorgde dit voor meer wederzijds begrip en dat was echt heel fijn.
Martijn is iemand die denkt in oplossingen. En dat is absoluut geen slechte eigenschap. Sterker nog. Ik doe dat zelf ook. En daar zat de bottleneck. Ik had namelijk alle oplossingen al bedacht en was doorgegaan tot het gaatje. En wanneer je dan aangeeft dat je iets echt niet meer kunt, dan is het lastig dat je alsnog allerlei mogelijkheden aangereikt krijgt. Dat voelde voor mij alsof ik me aanstelde.
Dus ik heb duidelijk gemaakt dat wanneer ik aangeef dat iets echt niet gaat lukken, het ook echt niet gaat lukken. Dat ik altijd al te lang doorga. Dat het communiceren over de dingen die ik niet kan doen voor mij al heel moeilijk is. Daarbij stelde het mij weer gerust dat Martijn het niet zo bedoelde als hoe het voor mij voelde. Dit gesprek werkte enorm verhelderend. Dit maakte dat we er beide geen naar gevoel meer over hadden omdat we elkaar begrepen.
oude gewoontes
Ik zette dus stappen in de goede richting. Leerde stapje voor stapje waar mijn grenzen waren en hoe ik daarover kon communiceren. Oké, dat communiceren bleef nog erg beperkt hoor. Ik besprak het met degenen die dichtbij mij stonden, waarbij ik me veilig voelde. Maar goed, je moet ergens beginnen. Beetje bij beetje kreeg in meer energie en had ik weer momenten dat de pijn niet de overhand had op de dag. Daar kwam ook bij dat na mijn amandeloperatie ik een pijnstiller had gevonden die mijn maag wel kon verdragen, dus dat verzachtte de pijn ook weer enigszins.
Het ging dus weer beter en daarmee kwamen ook meteen de oude gewoontes weer terug. Mijn grenzen werden minder scherp. Ik ging weer steeds meer doen. Had het gevoel dat ik veel in te halen had. En daarbij werden de zorgen voor Tijl steeds heftiger en de mantelzorg voor mijn vader ook steeds intensiever. En mijn grenzen werden steeds vager.
structuur en balans
Maar het zaadje was gepland en ik kon me herpakken. Ik ging op zoek naar hoe ik meer structuur kon aanbrengen in mijn leven. Ik begon met journallen in een bullet journal. Lijstjes, collages, tekeningen en plannen. Maar dit werkte nog onvoldoende. Op Instagram zocht ik op structuur en ik kwam terecht bij Structuurjunkie.
Niet lang daarna kocht ik mijn eerste online training: de Structuurjunkie plantraining *, inclusief de planner. Een methode die mij hielp met meer structuur en balans. Daarna volgden er nog vele trainingen, studies en boeken. Ik ging op zoek naar een blijvende manier die mij zou helpen met het omgaan met chronische pijn en alle uitdagingen die daarbij horen.
grilligheid
Een van die uitdagingen is de grilligheid van de pijn en de energie. Ik zal een recent voorbeeld geven. Vorige week dinsdag en woensdag had ik echt hele goede dagen. Maar woensdagnacht kwam daar al verandering in en het hele weekend was het echt volkomen ruk. Zo erg zelfs dat dit blog artikel vorige week niet online kwam. Zo snel kan het dus veranderen.
Natuurlijk zijn er omstandigheden die niet helpen. Zo heb ik vorige week woensdag teveel gedaan: sporten, boodschappen doen (ik laat niet voor niets mijn boodschappen altijd thuis bezorgen), een bbq verzorgen voor Tijl en z’n vrienden en daarna voetbal kijken (Nederland – England). Zo’n drukke avond zorgt ervoor dat ik moeilijk in slaap kom. Slechte slaap heeft zeker effect op de pijn en vermoeidheid. Ook veranderde het weer van heerlijk zonnig naar dagen met veel regen en ik viel ook nog eens van een stoel op de grond.
Allemaal ingrediënten die niet echt bevordelijk waren dus. Soms kun je de omstandigheden beïnvloeden. Zo had ik beter kunnen plannen en de boodschappen van te voren kunnen bestellen en thuis laten bezorgen. Maar op het weer heb je geen invloed. Andersom heeft het weer wel degelijk invloed op mijn lijf. Die grilligheid zorgt er dus voor dat je plannen veranderen. Je hebt soms geen andere keuze dan het te ondergaan, voldoende rust en herstelmomenten te nemen en daarnaast te blijven bewegen.
acceptatie
Een andere uitdaging waar ik heel lang mee geworsteld heb is acceptatie. Ik heb het lange tijd een heel vaag begrip gevonden. Ik dacht dat ik al lang mijn aandoeningen geaccepteerd had. Maar was dat wel zo? Op mijn blog vertelde ik hier en daar wel eens over mijn aandoeningen. Maar ik noemde het nooit chronische pijn. In mijn bio op Instagram liet ik het ook buiten beschouwing.
Pas toen ik in 2022 in Oostenrijk was op de Structuurjunkie workation besefte ik dat er nog steeds schaamte was voor het erkennen van mijn pijn. Dat ik het zag als een negatieve eigenschap die ik liever niet liet zien. De lieve vrouwen daar lieten mij zien dat het juist mijn kracht was. Dat ik er anderen mee kon helpen. En zo ontstond het idee voor mijn online training over leven met chronische pijn.
zoveel mogelijk mensen helpen
Ik maakte dus van mijn pijn mijn kracht. Ik keek terug en zag hoeveel ik geleerd had en hoeveel beter ik omging met chronische pijn. Ik ging er steeds meer over delen op de socials. Veranderde mijn bio op Instagram en ik ging er meer over schrijven op mijn blog. Het werd steeds duidelijker wat ik wilde delen in mijn training. Hoe ik anderen kon helpen met het omgaan met hun pijn en vermoeidheid. En het mooie is, de deelnemers die de training nu doen zijn heel enthousiast. Ze geven aan dat ze er baad bij hebben. En dat gun vind ik zo fijn, dat gun ik iedereen.