Chronische pijn en ziekte horen bij mijn leven. Ik deel hier mijn persoonlijke verhalen en ervaringen. Ik heb een lange weg afgelegd naar acceptatie. Toch was dit geen ongelukkige weg. Maar inmiddels weet ik dat het anders kan, beter, meer in balans. En daar heb ik een online training over gemaakt. Zo wil ik anderen helpen die struggelen met de uitdagingen die horen bij chronische pijn. En het mooie is dat de deelnemers heel enthousiast zijn over de training.
Acceptatie was voor mij jarenlang een vaag begrip. Iets waarvan ik dacht: als ik gewoon zeg ‘Ik heb het geaccepteerd’ dan is het ook zo. Ik heb in de afgelopen jaren flink wat modellen over acceptatie voorbij zien komen in cursussen en trainingen. Het acceptatieproces wordt vaak gezien als een soort rouwproces. Het kan bestaan uit stappenplannen, fasen, cirkels — allemaal bedoeld om houvast te geven.
Maar wanneer ik mijn eigen proces probeer te vangen in zo’n model, dan klopt het niet. Ben ik nou een uitzondering? Of werkt het voor meer mensen zo? Voor mij voelde het in elk geval als één grote chaos. Geen logische opbouw, geen duidelijk begin of eindpunt. Meer een wirwar van emoties, vermijdgedrag, hoop, wanhoop, rouw, schaamte — en dan weer door. En dat alles in willekeurige volgorde.