De waarom vraag is een belangrijke vraag bij veel dingen die je doet. Tijl vraagt nog steeds waarom iets moet. Met het antwoord ‘omdat ik dat wil’ neemt hij al 11 jaar lang geen genoegen. Ik hoor sommige ouders denken, ‘ik ga echt niet alles uitleggen hoor’. Bij sommige kinderen werkt dit misschien, maar bij Tijl niet. En begrijpelijk. Als je weet waarom je iets doet is ook de motivatie groter om het te doen. Je weet tenslotte waarvoor je het doet. En dat merken wij ook bij Tijl. Hij doet het dan verder zonder te zeuren.
Motivatie
Dit werkt ook zo bij het bereiken van een gezond gewicht. Door duidelijk te krijgen waarom je het wilt, wordt de motivatie groter. Met een BMI van 29,47 kunnen we stellen dat ik overgewicht heb. Een gezond gewicht bereiken is dan ook belangrijk. Je kunt dit zien als een project met als doel mijn streefgewicht. Ik heb mijzelf dus de vraag gesteld ‘Waarom wil ik een gezond gewicht van 62 KG bereiken?’. Gezondheid is de belangrijkste reden. Ik noem het niet voor niets niet afvallen, maar het bereiken van een gezond gewicht. Hieronder zet ik mijn waarom vraag uiteen.
Ik ben een appel
Vetjes kunnen op verschillende plekken op je lijf gaan plakken. Bij mij vinden ze het leuk om op mijn romp te gaan zitten. Dat maakt mij een appel. Dik rompje dus… De peren onder ons hebben de vetjes op hun heupen en dijen. Hun buik en middel zijn vaak dus nog mooi slank. Toch weet ik niet wat fijner is. Vaak is het heel lastig om de vetjes van je benen te verminderen. En ik ben ook wel blij met mijn slanke benen. Maar gezondheidstechnisch gezien kun je beter een peer zijn. Als appel heb je meer gezondheidsrisico’s, zoals kans op Diabetes type II, hoge bloeddruk en hart- en vaat ziekten, metabool syndroom (vet in buikholte), verschillende vormen van kanker, galstenen, gewrichtsontstekingen en -slijtage, ademhalingsproblemen, menstruatiestoornissen, vruchtbaarheidsproblemen, psychische problemen (negatief zelfbeeld)*. Dus….
*Bron: voedingscentrum
Reuma
Zoals jullie wellicht weten heb ik een Reumatische aandoening, ziekte van Bechterew. Dit betekent ontstekingen in gewrichten en pezen en dagelijks pijn. Naast pijnstillers gebruik ik hiervoor een medicijn dat de Reuma redelijk goed onderdrukt. Iedere 2 weken spuit ik dat middel in mijn buik. Het medicijn heeft wel wat bijwerkingen. Zo ben ik extra gevoelig voor infecties en kan ik met een simpele blaasontsteking erg ziek in het ziekenhuis belanden. Ook heeft dit medicijn een verhoogt risico op bepaalde soorten kanker. De ontstekingen door de Reuma zorgen ook voor slijtage. Ik ben dus op een aantal gezondheidsrisico’s al dubbel belast. Ook heeft mijn Reumatoloog weleens aangegeven: hoe lichter je bent, hoe beter het is voor je gewrichten. Een logische beredenering.
Energie
Daar komt ook nog bij dat je door de ontstekingen minder energie hebt. Ook kost pijn natuurlijk een hoop energie, waardoor er minder energie overblijft voor alle andere activiteiten. Ook sjouw je natuurlijk iedere dag al die extra kilo’s mee. Tijdens een training bij Aan de bak met Esther hebben we weleens het aantal kilo dat we af wilden vallen meegenomen in zandzakken. Dat was pittig moet ik zeggen. Het lijkt mij dus: hoe minder kilo’s ik hoef mee te sjouwen, hoe meer energie ik overhoud. En voor iemand die altijd energie te kort heeft voor wat ik allemaal op een dag wil doen, lijkt mij dat een hele fijne bijkomstigheid.
Hoge bloeddruk
Daarnaast is mijn bloeddruk te hoog. Familiekwaal, maar dus ook een oorzaak van overgewicht. Inmiddels heb ik hier medicatie voor. Weer een pilletje erbij… Een pilletje die ook effect heeft op mijn maag. Een maag die ook niet helemaal top is. Door een breuk in mijn middenrif heb ik snel last van oprispend maagzuur. Brandend maagzuur dat me ’s nachts wakker houd. Gelukkig niet iedere nacht, want ook hier heb ik een pilletje voor. Met het pilletje is mijn bloeddruk redelijk onder controle, maar ik zou toch liever zonder doen. Ik denk zelf ook dat wanneer ik een gezond gewicht heb bereikt, dat dit pilletje uit mijn collectie kan.
Diabetes type II
Vooralsnog heb ik gelukkig geen Diabetes type II. Maar met overgewicht heb ik een vergroot risico. Daar komt bij dat deze aandoening ook in mijn familie huist. Mijn vader, zus en broer hebben allemaal Diabetes type II. Dus wederom een dubbele belasting. Ook heeft manlief Diabetes type II. Dit kwam naar voren toen hij ruim een jaar geleden een hartinfarct kreeg. Tot zijn grote spijt daalde zijn glucose waarde niet genoeg en heeft hij nu ook een pilletje erbij. Ja, dit huishouden is groot afnemer bij de apotheek. Wij jassen ons eigen risico er binnen de kortste keren doorheen. Maar we hopen beide dat we met onze leefstijl verandering een aantal van die pilletjes uit ons assortiment kunnen halen.
Andere ongemakken
Ik zei net al dat ik een appelmodel ben. Dit geeft ook de nodige ongemakken. De vetjes op mijn buik willen nog wel eens in de weg zitten. Nu ben ik al stijver door de Reuma, maar bukken is toch lastiger met die vetjes er nog bij. Dat is best lastig als je staand even snel je schoenen aan wilt doen en je veters wilt strikken. Ik beland wel eens voorover gebogen tegen de muur… Ook tijdens yoga oefeningen kunnen die vetjes behoorlijk in de weg zitten. Daar kan ik mij soms zo aan irriteren en dat is dan weer niet erg zen…
Het oog wil ook wat
En dan wil het oog natuurlijk ook wat. Mijn kast hangt vol met leuke kleding. Ik heb jurkjes die ik op dit moment alleen kan dragen met een lang vest. Anders vind ik het niet mooi, te confronterend. Ik heb een hele lade vol met kleding die ik niet meer pas, maar al jaren hoop ooit weer aan te kunnen. Soms pas ik weer wat uit de lade, maar na een tijdje beland het toch weer terug in de donkere lade. Zeg maar jojo-en met kleding. Hoe belangrijk mijn gezondheid ook is. Mijn uiterlijk vind ik ook belangrijk. Anders had ik niet al die te kleine kleding bewaard.
Is er dan wel acceptatie?
In mijn vorige blogs ‘Strijd tegen de kilo’s’ en in ‘Ik ben te dik’ zei ik nog dat ik mijzelf geaccepteerd heb, zoals ik nu ben. Maar is dat wel zo? Ik vind nog steeds dat dit gewicht niet bij mij past. Schrik nog steeds als ik foto’s van mijzelf zie op Martijn’s telefoon. Ik vind mijn dikke rompje niet mooi. Wil mezelf liever niet naakt bekijken in de spiegel. Kun je dan wel spreken van acceptatie? Het verschil is dat ik wel van die die foto’s schrik, maar niet hysterisch wordt en zeg ‘OMG, die foto’s moeten echt weg? Heb je ze aan iemand laten zien?’ Ik verwijder ze niet. Denk dan ‘dit is hoe ik nu ben’. En dit ga ik veranderen. Misschien kun je acceptatie zien als het feit dat ik mijn overgewicht niet langer ontken. Maar dit lichaam accepteren zoals het nu is? Nee hoor, echt niet!
Super gemotiveerd!
Als ik dit opschrijf word de motivatie alleen maar groter. En dat is nou juist het doel van ‘het waarom’ opschrijven. Nou wat vinden jullie, genoeg motivatie om mijn doel te gaan bereiken toch? Ik ga er voor!
2 reacties
Ha Laura, wat heb jij een gave en mooie blog zeg! Ik was nieuwsgierig geworden dus ik ben even een kijkje komen nemen. Je schrijft super ontwapenend, eerlijk en ook heel grappig. Ik heb zitten smullen van je posts over lekkere gerechten en heb genoten van de herkenning bij je blog over je guilty food pleasures. Ik snuffel nog even rond en kom vast weer terug!
Fijne zondag, geniet ervan.
Groetjes Ilja
Hey Ilja, wat leuk dat je reageert op mijn blog! Bedankt voor de complimenten! Lief!❤️ Leuk als je nog eens terug komt!
XO Laura